Evet ilk konum bugünüm ve geçmişimin konusu aşk acısı.Derin ve dinmek bilmeyen sızım.Seviyordum hem de çok ama değmiycek biriymiş.Yere göğe koyamadığım bambaşka dediğim insan aslında beşpara etmezmiş.Geç anladım...

Yazarken bile içim  acıyor neden ben diyorum bu acıyı hak edicek naptım.Evet çok sevdim,inandım ,hayal kurdum ve sevgimin arkasında sonuna kadar durdum ama terkedilen yine ben oldum .Ve sürekli şunu sorgulamayı başladım insan neden terkedilir? Terkedilendemidir bütün hata suçu çok sevmekmidir.Ama o da sevmiyordu zamanında karşı taraf onu ikna edene kadar uğraştı .Tam inandı bu sefer o bıraktı onu.Sonuç acı dolu kanayan ve sevmeye tövbeli bi yürek.Hatayı sürekli kendimde aramaya başladım etrafımdaki herkes o seni kaybetti diyordu bunlara inanmıyor içimde ki çığlık ben onu kaybettim onun gibisi yok diyordum.

Bir hafta boyunca ağladım sonunda aynaya baktığımda hüsrandı.Resmen çökmüştüm.Ve şunun farkına vardım ben bu acıyı neden kendime yapıyorum.Neden acınıcak hale düşüyorum? Bu kadar acizmiyim çaresizmiyim ? Hayır aksine çok güçlüyüm ama bunu kimse bilmiyor.Dışarda çizdiğim model depresif ,acı çeken kız modeli.Ondan öncede bi hayatım ve ondan sonra da olucaktı .Hem de daha iyi olucak bi tecrübe kazanarak. 

İşte aşkın bendeki acı tarafı.Avunmaya çalışıyorum böyle...